Mieszkanki Muranowa na spacerze. W tle perspektywa ulicy Nowotki (obecnie aleja Andersa) w kierunku północnym. 

Twórcy al. Andersa mieli niełatwy orzech do zgryzienia. Z jednej strony musieli pogodzić nowe ze starym, czyli dopasować stylistycznie projektowane przez siebie budynki do już istniejących, klasycznych gmachów w okolicy, a także już istniejącej zabudowy Muranowa. Z drugiej – stworzyć coś innego, oryginalnego, co zaznaczy się w krajobrazie tej części Warszawy. W dodatku to „coś“ musiało spełniać wymogi panującego już wówczas, także w architekturze, socrealizmu. Realizację utrudniał fakt, że za projekt odpowiedzialne były dwa zespoły pracujące pod kierownictwem Stanisława Brukalskiego: Stanisława i Anny Szurmaków razem z Marią Dębską oraz Barbary Andrzejewskiej i Krystyny Jakimowicz. Wizje tych dwóch grup, pracujących pod wspólnym szyldem „Miastoprojekt-Stolica“ pokrywały się tylko częściowo.                                  

Ostatecznie na czterech narożnikach ulicy Andersa zaprojektowano wysokie, ośmiopiętrowe bloki o bogato zdobionych fasadach. Ściana południowa to wizja Barbary Andrzejewskiej, która zwieńczyła jeden z budynków na rogu ul. Andersa i Anielewicza (dzisiejszy Andersa 21) jedenastokondygnacyjną wieżą, nawiązującą w formie do Pałacu Kultury. Ten element, chyba na szczęście, pozostał tylko na papierze. Siedmiopiętrowe zabudowania miały ciągnąć się wzdłuż całej ul. Andersa w stronę Żoliborza, aż do miejsca, gdzie we wrześniu 1951 r. przechodziły tory kolei wywożącej gruz z Muranowa. Przy zbiegu ze Stawkami, założenie al. Andersa , czyli 500-metrowy ciąg ośmiokondygnacyjnych, ponad 30-metrowych budynków zamykały dwa mniejsze obiekty – mini wieże o trzech kondygnacjach, które miały harmonizować z zabytkową zabudową ul. Bonifraterskiej (zwłaszcza zabytkowym kościołem Bonifratrów).