Widok na monumentalne bloki przy skrzyżowaniu ulic Świętojerskiej i Nowotki (obecnie Andersa). Do budynków przy ul. Andersa, przeznaczonych dla 15 tys. mieszkańców, szybko przylgnęło określenie „kolonii Nowotki“ albo „pałaców Stalina“. Architekci, wciąż w duchu idei „miasta ogrodu“, przywiązywali sporą wagę do zieleni. Oprócz dotychczas niezabudowanych terenów – jak ogród Krasińskich – a także zieleńca pośrodku ul. Andersa, zakładali, że ostatni, półkilometrowy odcinek jezdni na Żoliborz będzie przebiegał przez niezabudowane zielone tereny, schodzące w dół po skarpie wiślanej i oddzielające tą część Muranowa od dworca i linii kolejowych. Istotną rolę miało odgrywać też światło. Przeciwległe budynki ulicy na całej jej długości miały różnić się pod wieloma względami w profilach ozdabiających je detali, ze względu na różny kąt padania światła. „Tak np. strona zachodnia wysokiej części ulicy, krócej oświetlona przez światło wschodnie, wyposażona będzie w logie dla wzbogacenia formy, wschodnia zaś w detal już nie tak uplastyczniony. Jeśli przy projektowaniu nie bierze się pod uwagę roli światła – to detal, chocby najpiękniejszy, nie spełni swojej roli“. (Stefan Rassalski, „Projekt zabudowy ul. Nowotki“, „Stolica“, 1952)