Parafia Ewangelicko-Reformowana w Warszawie została zarejestrowana na terenie jurydyki Leszno w 1776 roku, kiedy cofnięto dekret księcia Janusza Mazowieckiego z 1525 roku, zabraniający innowiercom osiedlania się na Mazowszu. Parafia założyła w ofiarowanym jej pałacu Działyńskich szkołę elementarną, przytułek dla sierot (w 1881 r.) oraz dom starców i kalek (w 1900 r.) Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. stołeczny zbór ewangelicko-reformowany bez przeszkód rozwijał różne formy pracy wśród dorosłych i dzieci. Organizowano m.in. kolonie dla dzieci w letniskowej posiadłości ofiarowanej parafii przez rodzinę Czapków. W 1940 budynek parafii wraz z kościołem ewangelickim, Pałacem Działyńskich i kilkoma innymi budynkami przy ówczesnej ulicy Mylnej (dziś ulica o takiej nazwie nie istnieje) znalazł się w tzw. enklawie ewangelickiej - wyłączonym z warszawskiego getta obszarze połączonym z dzielnicą aryjską wąskim korytarzem prowadzącą przez zniszczoną w czasie obrony Warszawy we wrześniu 1939 r. posesję przy ulicy Przejazd 5. Parafianie i duchowni nieśli pomoc Żydom z getta.