Rok 1941. Młody Polak, ryzykując życiem, kręci amatorski film ukazujący rzeczywistość po obu stronach muru warszawskiego getta. Odkryta po latach taśma staje się pretekstem dla reżysera filmu Erica Bednarskiego, by zadać pytanie czym dla miasta wtedy i dzisiaj, jest odgrodzenie jego części, eksterminacja mieszkańców i destrukcja.

Przejmujący archiwalny materiał, jedyny do tej pory nienazistowski i niepropagandowy dokument, wpleciony w film Warszawa: Miasto Podzielone, staje się niemym świadkiem tragedii. Zestawiony ze wspomnieniami ocalałych z getta, mieszkańców Warszawy oraz opiniami historyków, architektów i artystów, ukazuje zarówno ludzki wymiar pamięci, jak i stara się zrozumieć co znaczy dla miasta i jego funkcjonowania tragedia w tak niespotykanej skali. Równolegle widzimy sceny z życia nowoczesnej, dynamicznej metropolii, w której ślady ran sprzed 75 lat wciąż są namacalne i widoczne, zmuszając do refleksji z jednej strony nad tym, jak przebiegała odbudowa i rozwój zniszczonego miasta, a z drugiej - utrwalanie pamięci.